Ik heb altijd een probleem gehad met mijn naam.
              Zeg hem meer dan een paar keer 
              na elkaar
              en je weet meteen waarom.
Zoals ie eruit ziet, zo klinkt hij ook:
kort, zonder cadans en bovendien 
een beetje dom.
Eén lettergreepje meer kon er niet af, pap?
In de jaren zeventig kostte dat misschien geld,
crisis weet u wel.
Maar de laatste tijd heb ik er vrede mee.
             Misschien 
omdat we tegenwoordig permanent in crisis
schijnen te verkeren, en een korte naam
is dan wel zo economisch.
            Misschien
 omdat die ene lettergreep uiteindelijk
            toch wel 
bij me past,
omdat ik naast praten
            nog vaker grom en
een soort oerklanken uitstoot 
            die
op woordelijk niveau 
volstrekt onbegrijpelijk zijn, maar
            desalniettemin 
enige betekenis moeten hebben.
Vraagt u dat maar aan diegenen 
            die 
            gedoemd zijn
naast mij wakker te worden of, 
nog erger,
met mij te leven.
            Misschien 
komt het door de tijd
door de leeftijd,
omdat ik er dan toch in ben geslaagd om
mezelf, mezelf 
te vergeven.  
Dan toch. Ja, 
            hier sta ik dan,
            trots maar niet hovaardig,
            vent van één enkele lettergreep,
            een monosyllabische man.